Carnaval op Tenerife!

Oké, je hebt carnaval en je hebt Carnaval met een hoofdletter. En dan heb je ook nog CARNAVAL met alleen maar kapitalen,.. Deze laatste hebben we meegemaakt in Santa Cruz de Tenerife.

We hadden al gehoord dat het carnaval op Tenerife groots werd aangepakt. Zo groot zelfs, dat het het op een na grootste carnaval ter wereld is. Jaja, dat zal wel,.. we zouden het wel eens beleven!

Al weken van te voren werden er in de stad voorbereidingen getroffen:
De grote ondiepe ‘vijver’ met fontein lieten ze leeg lopen, om de fontein zelf werden hekken gezet, er werden twee enorme podia opgezet in het centrum, een tribune werd langs de weg bij de haven gebouwd, bomen/monumenten/kleine grasveldjes/speeltuintjes/lage gebouwen werden met hekken omringd zodat er niet in geklommen of in/tegen geplast kon worden, eet- en drinktentjes rezen overal de grond uit, de winkels ontploften zowat van alle carnavalskleding/attributen, een enorme kermis werd iets verderop opgebouwd en de sfeer in de stad werd steeds gespannener, op een prettige manier.

En toen barstte het los,..! Anderhalve week lang alléén maar FEEST!! Samen met 400.000 andere mensen hebben we hiervan mogen genieten. We hadden het werkelijk niet willen missen. Echt een aanrader om eens mee te maken!

Santa Cruz voelt als thuus!

Santa Cruz de Tenerife, wat een heerlijke stad. We liggen hier nu iets meer dan vier weken en we voelen ons hier ontzettend thuis. Toen we aanmeerden in de haven rende een jongetje naar ons toe om een lijn aan te nemen. Een jongen! Kon niet waar zijn. We waren alleen boten met meisjes gewend! Wat een feest voor Jaap. Later bleek hij nog een oudere zus te hebben, waar Madelief het goed mee kan vinden. En twee tellen later stonden mijn ouders op de steiger (ze stonden eerder al op de kade ons op te wachten), wat een heerlijk weerzien! Zij zaten in een huisje een half uurtje van Santa Cruz vandaan en Jaap en Madelief hebben daar een aantal nachtjes gelogeerd. Wat heerlijk: slapen in een normaal stilstaand bed! Met hen hebben we mooie uitstapjes gemaakt, lekker gegeten, gelachen, gewandeld, naar het Loropark (dierentuin) en veel gekletst.

De stad Santa Cruz is echt super. We lopen de steiger af, een loopbrug over en we zitten in het hartje van de stad. Het ziet er heel gezellig uit, er lopen weinig toeristen rond, de mensen zijn erg vriendelijk, er zijn prachtige parkjes met de meest bijzondere bomen. De kinderen kunnen we naar de winkel sturen voor brood of een vergeten boodschapje. De stoep en de wegen zijn glad, wat betekent dat er heel veel wordt gestept, geskateboard en geskeelerd. Ook gaan Jaap en Madelief 2 x per week naar karateles, wat ze geweldig vinden. Er zit een heel groot zwembad op 10 minuten steppen van de haven af en een prachtig strand is 25 minuutjes met de bus. Je kan hier fijn hardlopen, wandelen en, ja, het kan niet waar zijn, yoga op een steiger is ook best leuk! We voelen ons hier echt thuis.

Vorige week kwamen Miranda en Janne ook nog op bezoek. Een week lang meidenweek (Michiel en Jaap hadden het zwaar :-). Het was reuzegezellig! Zwemmen, shoppen, borrelen, wandelen, spelen, borrelen, kletsen, lachen, borrelen enz. En op de dag dat ze weer vertrokken voer er een boot de haven binnen met maar liefst 3 jongens aan boord! Trippel feest voor Jaap! Sindsdien wordt er alleen nog maar gevist, krabben gevangen, geraced met de kar, geskateboard, met de lego gespeeld enz. Dit alles ná school uiteraard…

In de tussentijd is ook nog het teakdek afgemaakt door Michiel. Een zware klus, maar achter de rug. Ook heeft hij het grootzeil op een paar plekjes gemaakt, een nieuwe pees genaaid op het reservefok, en op dit moment is hij verslaafd aan het egaliseren van al het overige teak met de schuurmachine, waardoor vocht zich straks minder in het hout kan nestelen.

En ik heb, als juf, de rapporten gisteren uitgedeeld… Ze doen het goed, de leerlingen! De kinderen waren er blij mee. Binnenkort volgen de oudergesprekken. Dat wordt nog wel een klusje ;-)

Vanmiddag gaan we maar weer eens de stad in, op jacht naar carnavalskleren. Niet dat die niet te vinden zijn, de winkels puilen er van uit, maar het blijft lastig. Michiel heeft al een aantal piratenpakken gepast maar dat vond hij niks, een flintstonepak wil hij niet eens passen. Wie weet wordt hij hippie,.. Ook Jaap is niet heel gevoelig voor verkleedkleren. De accessoires die erbij horen des te meer! Madelief vindt vrijwel alles leuk, dus zij kan niet kiezen, en ik, tja, ik vind het ook wel lastig. Het wordt dus een verrassing. Morgen barst het carnavalsfeest hier los. Er worden wel 250.000 mensen in de straten verwacht. Een dikke week alleen maar feest, muziek, kermis, drank en eten. We zijn er dan wel nog niet helemaal klaar voor, maar hebben er wél zin in!

PS. Even geduld met de foto’s, dit kost altijd enórm veel tijd om deze op de site te krijgen,..

Canariepietjes,..!

Wat gaat de tijd toch snel. We zijn al bijna 6 maanden op pad, waarvan we inmiddels een dikke maand stil liggen in de haven van Las Palmas, Gran Canaria. Heerlijk om even hier te leven, te wonen en te zijn.

Op 17 december voeren we deze haven in, met het vooruitzicht hier in ieder geval 6 weken te liggen. De champagne lag al koud om het te vieren, we hadden ons ingecheckt, maar we wilden eerst nog even de dieseltank volgooien, zodat we, als we weer gaan vertrekken, de trossen direct los kunnen gooien. Helaas, toen we net wilden gaan betalen, voer er een stalen schip met een enorme snelheid tussen onze boegspriet en de aanlegsteiger aan. Zijn achteruit deed het opeens niet meer en in plaats van achteruit te gaan, gaf hij nog meer gas. ‘Dat is het dan’, ging er op dat moment door ons hoofd. Hier eindigt ons avontuur! De schrik zat er wel even goed in, zowel bij ons als bij de kinderen die op dat moment binnen zaten en ineens gegil hoorden en een enorme klap voelden…
Uiteindelijk bleek gelukkig de schade mee te vallen, het meeste is cosmetisch en dus wel op te knappen. De champagne hebben we maar even bewaard voor een ander momentje.

Tijdens deze reis hebben we enorm veel andere mensen op boten ontmoet, ieder met hun eigen plannen. Veel van hen steken de Atlantische Oceaan over en komen weer terug, anderen gaan de wereld rond en weer anderen gaan weg voor onbepaalde tijd en plannen niet zo ver vooruit. De één heeft haast, de ander niet. Er zijn niet veel boten die doen wat wij doen. Wij hadden bewust gekozen niet naar de Cariben te gaan, omdat we niet continu willen zeilen. We willen juist langer op plekken zijn én we willen onthaasten. Gelukkig hebben we toch een aantal boten ontmoet, die niet (direct) naar de overkant hoefden. Helaas zaten daar geen boten bij met kinderen. Maar ondanks dat hebben Jaap en Madelief het heel goed. Ze worden door iedereen soort van geadopteerd. Bij de Libra (Jelle en Natassa, een jong stel dat straks ook vanuit hier naar de Azoren gaat, gezellig!) hebben de kinderen 2x een bioscoopavond gehad. De derde is voor vanavond gepland. Bij de Tutti (Bart en Jenneke, een jong gezellig stel muzikanten op doorreis) hebben de kinderen een aantal muzieklessen gehad (Jaap op el Cajón, Madelief op de piano) met uiteindelijk ook een kleine voorstelling op het terras van een restaurantje hier aan de haven. De Wandelaar (Steven en Gerry, op reis voor onbepaalde tijd) had de kinderen uitgenodigd voor een middag kezen en dan hebben we natuurlijk ook nog de Ben NL, waar de kinderen elke dag een aantal keren in- en uitlopen om te kletsen, knutselen, proeven, spelen, koekeloeren, iets te laten zien, enz. En al deze mensen samen, ook met de mensen die we al eerder hebben ontmoet en mee hebben opgetrokken, noemen we onze ‘Zeefamilie’. Want zo voelt dat!

En dus, toen het kerst was, en onze échte familie in Nederland/Spanje zat, vierden we het met onze Zeefamilie (de Joy en Beau4 waren er ook nog bij!). En oud en nieuw idem. En de verjaardag van Michiel idem… Het enige wat vervelend is met zo’n Zeefamilie, is dat er uiteindelijk altijd een moment komt van afscheid nemen. En bij deze familie weet je, dat het nooit meer zo wordt als voorheen. En dat is soms wel lastig, zeker voor Jaap en Madelief. Want afscheid nemen dat doet pijn! Maar, zoals Laurens van de Tiago het zo mooi zei: nu heb je een mooie herinnering die je altijd kunt koesteren!

Op dit moment hebben we opa Henk en oma Lies uit Spanje op bezoek. Heel gezellig! Zij zitten vlakbij in een hotel mét zwembad,.. Eindelijk weer eens zwemmen in zoet water ipv zout. Klinkt dat heel verwend? Samen met hun verkennen we ook het eiland.
En dan is er ook Floris, de kleinzoon van Mariëlle en Han (Ben NL) die een weekje over is, dus eindelijk heeft Jaap ook een speelkameraadje. Het leuke is dat Floris deze week bij ons op school zit. Ineens is het klaslokaal dus wel aardig vol!!

Over een kleine week gooien we de trossen los (met volle tank ?)en zeilen we naar Tenerife waar het volgende bezoek naar ons toekomt!! Eerst opa Piet en oma Trijntje, daarna Miranda en Janne…

Maar eerst gaan we nog eens even op zoek naar de Canariepietjes, want dié,… hebben we nog niet gezien!

Luxe, wat is dat nou?

Gisterochtend was ik, voor de zoveelste keer alweer, een handwas aan het doen. Zittend op een krukje op de steiger naast het kraantje, met twee grote ‘wasemmers’. Ik bedacht me wat het toch een luxe is als je een wasmachine hebt die dit werk doet. Vervolgens dacht ik aan meer ‘luxe’ dingen die zo normaal zijn als je in een huis woont, maar niet als je onderweg bent.

Bijvoorbeeld een heerlijke douche. Als we voor anker liggen douchen we buiten onder een koude straal en als we in een haven liggen in het douchegebouw. Maar daar moet je soms een heel end naartoe lopen en dan nog maar afwachten wat voor douche er is… Een drukknop die om de seconde weer ingedrukt moet worden? Warm water? Een lekkere straal? Schoon? Altijd weer een verrassing.

Of tijd voor jezelf. Alleen voor jezelf bedoel ik dan. Want tja, we hebben dan wel een grote boot, maar met z’n viertjes is dat soms ook wel weer klein. Dus jezelf even een momentje terugtrekken, dat is soms nog wel eens een dingetje.

Of de rust en regelmaat van het normale leven. Hoe simpel is het eigenlijk? Opstaan, naar werk/school, thuiskomen, koken, kinderen naar bed, even televisie kijken en dan naar bed. Geen gedoe van weerwindows bekijken, spanningen van of we wel/niet moeten oversteken naar het volgende eiland/plekje, toch nét te harde wind of geen wind of nét uit de verkeerde hoek, of een klotszee of toch íets te hoge golven,..

Of altijd vrienden en vriendinnen (zowel voor de kinderen als voor ons) in de buurt te hebben om leuke dingen mee te doen, mee te borrelen, even langs te gaan en ook nog eens een fijne familie om op te zoeken of op bezoek te hebben.

Of op school bezig zijn met allemaal leuke gezamenlijke feesten en andere activiteiten zoals een lampion maken voor Sintmaarten, Sinterklaasknutsels maken en niet te vergeten de surprises, kerststukjes maken en straks weer het kerstdiner op school waarbij iedereen er weer schitterend uitziet en de lekkerste hapjes gaat eten,.

Of wifi, ja wifi is ook echte luxe. Gewoon altijd op internet kunnen, wanneer je wilt. Om de krant te lezen, om een spelletje te doen, om een filmpje te kijken, om iets op te zoeken.
En zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan.

Maar een moment later vroeg ik me af of het niet luxe is om een handwas te doen, terwijl je in het zonnetje zit, met uitzicht op prachtige vulkanische bergen, gekleurde huisjes, palmbomen, zeilboten, een heldere zee, blauwe luchten enz, en dan ook nog eens de tijd er voor hebt om daar een uurtje over te doen…

Dat het douchen echt wel te doen is zo, zo’n klein moment van de dag.

Dat het toch wel échte luxe is dat je gewoon een héél jaar lang intens van je kinderen kan genieten (hoewel ze uiteraard ook weleens in de mast gehangen worden).

Dat je, ondanks de (gezonde) stress die het zeilen ons soms geeft, het je wel brengt op de meest fantastische plekken waardoor je al heel snel de soms zware tocht vlak daarvoor alweer snel vergeet. De laatste plekken die we nu hebben aangedaan waren Madeira en La Palma (ja hoor, we zijn op de Canarische Eilanden beland!). Ook zijn we een paar dagen naar La Gomera geweest en vervolgens in 2 dagen naar Gran Canaria gezeild. Wat Madeira, La Palma en La Gomera betreft: prachtige vulkanische eilanden allemaal, we hebben onze ogen uitgekeken op die waanzinnig mooie natuur van deze eilanden(zie foto’s!)!

En dat je, ondanks dat je dat natuurlijk allang wist, je wel weer flink doet beseffen wat een fijne vrienden en familie je hebt. Maar dat je in de tijd dat je weg bent ook weer hele fijne nieuwe vriendschappen sluit en dat de kinderen daar ook weer heel veel van leren.

En dat je natuurlijk ook Sinterklaas in Spanje kunt vieren, ondanks dat de goedheiligman in Nederland is! We hebben lootjes getrokken met de Ben NL en de Tiago en de meest mooie surprises zijn er gemaakt! En kerst vieren we straks in Las Palmas, de hoofdstad van Gran Canaria, met nog heleboel andere schepen!

En oké, wifi, dat blijft gewoon luxe. En die luxe, die hebben we dan niet zo vaak tot groot verdriet van met name Jaap… Maar als dat het enige is, dan mogen we zeker niet klagen!

Heilige Haven

Er heerst spanning in de lucht. Op de steigers, op de boten, overal. Iedereen houdt het bezig, iedereen heeft het erover. Er komt namelijk weer een venster aan, een mooi weervenster van wel 5 dagen met goede wind uit de goede richting. Die ons allemaal weer een stukje verder naar het zuiden kan brengen. Sommige boten willen in één ruk naar de Canarische Eilanden, anderen willen een tussenstop maken in Marokko. En weer anderen, waaronder wij, willen eerst langs de Madeira archipel. Weersites worden met elkaar vergeleken, iedereen loopt bij elkaar even langs om samen te checken of het weer niet veranderd is en het nog steeds mooi is om over te steken. Boten worden volgeladen met eten, water, diesel.
Het weer blijft er gunstig uitzien. En dus komen we met een aantal boten nog 1 x bij elkaar om ‘goede vaart! en ‘tot ziens!’ te zeggen..!

Donderdag 1 november gooiden we ’s ochtends om 6 uur de trossen los. De Ben NL, die we al kenden van de Spaanse Ria’s, zeilde samen met ons op naar Madeira. Een fijn gevoel, toch niet helemaal alleen op zee.. Maar al de volgende ochtend waren we té ver van elkaar verwijderd om via de VHF met elkaar contact op te kunnen nemen. Toch dus even helemaal alleen op de wereld. Heel af en toe zagen we een containerschip in de verte, maar vrijwel de hele tocht waren we alleen. De wind was goed, we gingen hard vooruit. Voor de kinderen wat saai, want je kon niet heel veel doen. School werd even uitgesteld (waar de kinderen uiteraard geen problemen mee hadden), we deden woordspelletjes, soms keken ze een filmpje, we legden een kaartje, ze lazen Donald Duckjes en lagen vooral lekker te liggen. Vroeg naar bed, tussendoor wat kleine tukjes.
Michiel en ik wisselden elkaar ’s nachts af. Twee uur op, twee uur af. Best pittig om in het donker te zeilen, zeker omdat op dit moment de nachten zo lang duren, 12 á 13 uur. De eerste en de tweede nacht waren wel heldere nachten en keken we naar de prachtige sterrenhemel waarbij je ook de Melkweg kon zien. Af en toe zagen we lange strepen van vallende sterren. De een viel omlaag, de ander opzij en sommigen ook omhoog.
En toen, na drie nachten, zagen we een klein puntje in de verte dat steeds groter werd en groter werd (eerst dacht ik nog dat het een schip was,..): Porto Santo, Heilige Haven! Porto Santo ligt zo’n 30 mijl voor Madeira, en hier wilden we eerst naartoe. Het einde van de tocht was in zicht!! Wat een euforie!!
De wind draaide wel nog even, dus het laatste stuk moesten we hoog aan de wind door een klotszee, maar vlak voordat het donker werd, voeren we de baai en in en lieten wij ons anker vallen om daarna erg snel een koud biertje op te trekken! Daarna het bed in zonder je schrap te houden voor het gewiebel en zonder er uit te hoeven om weer wacht te houden…
En de volgende ochtend vroeg kwam de Ben NL binnenvaren wat ook zooo fijn was!

We zijn hier nu alweer een week en we genieten volop. Het is een prachtig eiland, met vulkanische bergen, een schattig dorpje, lange stranden, prachtig blauw water, aardige mensen. Columbus dacht hetzelfde, want hij heeft hier op dit eiland een aantal jaren gewoond. De mensen zijn vriendelijk, de sfeer is fijn, het klimaat aangenaam. We hebben al een paar prachtige wandelingen gemaakt, en een fietstocht over het eiland.

Verder hebben de kinderen i.p.v. een schooldag van juf Marije en kookdag van meester Han gehad,.. Samen deden ze boodschappen, onthoofden ze grote garnalen en inktvis (Jaap voelde zich daarna even niet helemaal optimaal), en uiteindelijk werden Marielle, Michiel en ik uitgenodigd in het restaurant. Een prachtig opgedekte tafel met mooi gekleurde menukaarten stond op ons te wachten. We hebben genoten van een heerlijk 3-sterrenmaaltijd!!

Ook hebben we, door de enorme deining die er in het haventje was door het springtij, een vingersteiger afgebroken met onze boot… Op het moment dat het gebeurde waren we niet aan boord, maar gelukkig kwamen we net aanwandelen en konden we direct de trossen losgooien op zoek naar een wat stevigere steiger! Geen schade verder aan onze boot of andere boten, dus dat was mazzel..!

Nu maken we ons langzaam klaar om weer een stukje verder te gaan. Dinsdag zullen we waarschijnlijk naar Madeira zeilen, een dagtochtje is dat, en dan blijven we daar wachten totdat er een venster is naar de Canarische Eilanden. Gelukkig is die tocht maar 2 etmalen, een peulenschilletje!

Cascais tot rio Guardiana!

De wind wakkert aan. Onze boot ligt met wel 8 lijnen vast aan de kleine steiger van San Lucar de Guardiana. We zijn klaar voor de buitenbocht/restjes van Leslie, de orkaan die straks Portugal en Spanje aandoet. Eergisteren zijn we vanaf de zee de rivier Guardiana opgezeild. De start was even spannend, want we moesten een brug onderdoor met een hoogte van 18 meter (stond in de boeken) en onze mast is ook 18 meter,.. Maar met laagwater zou het moeten lukken. Heel langzaam gingen we onder de brug door en we zagen dat we toch nog wel 2 meter ongeveer ruimte hadden. Pfjieuw! Daarna was het alleen maar genieten. Door bergachtige gebieden, met aan de linkerkant Portugal, aan de rechterkant Spanje. We hadden heerlijke wind van achteren, waardoor we op onze genua de rivier af konden zakken. Af en toe kwamen we langs een klein dorpje, waar een paar verloren zeilbootjes voor anker lagen. En dan weer een tijd helemaal niets. Na 18 mijl kwamen we aan in, aan de Portugese zijde Alcoutim, aan de Spaanse zijde San Lucar de Guardiana. Ontzettend veel boten voor anker. Een behoorlijk aantal van deze boten liggen hier al een aantal jaartjes, niet alleen omdat het hier prachtig en rustig is, maar waarschijnlijk ook omdat de biertjes hier heel goedkoop zijn en het leven hier een beetje stil staat,..
Michiel heeft een plekje weten te bemachtigen aan de steiger aan Spaanse zijde en nu kijken we prachtig uit, over de rivier naar het Portugese dorpje. Heel fijn ook om, mochten we écht wat naweeën van Leslie krijgen, aan een steiger vast te zitten, dan aan een anker te zwieren!

Alweer 3 weken geleden kwamen we aan in Cascais na die ruige tocht,. Gelukkig hadden we direct een mooi feestje, want Jaap werd 8! De bemanning van de Zouterik, BenNL en de Tiago kwamen bij Jaap op de koffie en Jaap voelde zich écht jarig. ’s Avonds bleek er ook nog een mooie lichtshow door het hele stadje te zijn, dus de hele dag was 1 groot feest!

Uiteindelijk hebben we een week lang in de baai van Cascais gelegen. Een schoolreisje naar Lissabon met de trein, een dagje fietsen gehuurd, en verder gesupt, gezwommen (hoewel, door de kwallen durfden we niet echt) en genoten van het mooie weer, het mooie stadje direct aan wal, de rust.
Maar vooral ook door de andere Nederlandse boten. We werden een soort familie. Was de een van de boot, hield de ander het wel een beetje in de gaten. Koffietje hier, borreltje daar, heel gezellig allemaal. Helaas, of misschien ook wel weer goed, had iedereen natuurlijk allemaal z’n eigen reisplan, en de tijd van afscheid nemen kwam eraan,. Wij zouden als eerste vertrekken, dus de avond ervoor namen we afscheid van de andere boten, om ze vervolgens de volgende ochtend weer te begroeten omdat we eigenlijk toch nog niet weg wilden,..

Twee dagen later gingen we toch, naar de Algarve. Zouterik zou naar Madeira zeilen, Ben NL ook, Tiago ging naar Marokko. Dat was het dan!

We zeilden in 1 dag en 1 nacht naar de Algarve en tegen het middaguur pakten we een mooringbal in Sagres. Daar lag nog één andere zeilboot, toevallig ook Nederlands. We spraken Roel, de eigenaar even, maar zij stonden op het punt van weggaan, dus we riepen dat we elkaar nog wel zouden tegenkomen. Dat was ook het geval…

Twee dagen later zagen we ze weer in Alvor, een prachtig wadgebiedje. We borrelden samen (hier doe je niets anders dan borrelen :-) en Roel vertelde dat hij en zijn vrouw sinds kort in Lagos waren gaan wonen. Hij nodigde ons uit om een dagje rond te toeren, dan kon hij ons wat van de omgeving laten zien. Daar gingen we natuurlijk graag op in! We gingen de bergen in, eerst naar Silves een kasteeltje bezoeken, daarna naar Monchique, waar we heerlijke kip piripiri aten, boven op een berg met prachtig uitzicht. Roel wist enorm veel te vertellen over de Algarve en het was een heerlijk dagje.
Als kers op de taart gingen we ’s avonds gezellig bbq-en met de bemanning van de Phi om ons wederzien (en tevens weer afscheid) te vieren!

Nu blijven we nog even een paar dagen op de rivier. Het weer is nog wat onrustig op zee, dus we doen het lekker rustig aan!

Liefs van MaMaMiJa!

Ps. Vannacht alleen een paar zware windstoten gehad, en een enorme bak regen, maar verder was het heel rustig en hebben we heerlijk geslapen!

Zomaar een dagje uit het leven van Karakter

Dag allemaal, daar zijn we weer!

Vorige week zat ik aan mijn oude klasje te denken en vroeg me af of ze enig idee hadden hoe mijn leven er nu uitziet. Heel anders dan voorheen! Hoe gaat dat nou eigenlijk op een boot? Ik kwam op het idee om eens een dag te omschrijven. Hieronder het verslag van die dag…

Wij zijn nu in Portugal. Op dit moment dat ik dit schrijf, zitten we zelfs op zee. We zeilen naar onze volgende bestemming: Lissabon, de hoofdstad van Portugal. Ik zal proberen te omschrijven hoe deze dag er tot nu toe uit ziet, en dan schrijf ik het vanavond af met de rest van het verhaal. Dus zeg maar: zo maar een dag van onze reis... Daargaatiedan:

Vanochtend werden we wakker door de wekker. Dat is heel gek, want we gebruiken bijna nooit meer een wekker. We staan gewoon op wanneer we wakker worden. Maar nu hadden we een wekker op kwart over 7 gezet omdat we een zeiltocht van wel 10 uur voor de boeg hadden. We wilden namelijk voordat het donker zou worden aankomen in Cascais (een voorstadje van Lissabon), want het is fijn om te zien waar je het anker uitgooit!

Tien minuten later vertrokken we samen met twee andere Nederlandse boten: de Zouterik en de Ben-NL. In de baai trokken we het grootzeil omhoog zodat we daarna rustig de baai konden uitzeilen. Jaap en Madelief lagen nog lekker te slapen (hoewel ik denk dat ze door het starten van de motor wel wakker waren geworden). Bij de Ben-NL ging het mis: het grootzeil zat vast en scheurde! Wat een pech! Ze besloten wel om te zeilen, dan maar alleen op de genua (dat is het voorste zeil, ook wel fok genoemd).
Helaas was het niet zo’n mooi weer. Hele lage bewolking, MIST zeg maar. Het leek of we in een kleine luchtbel zaten. Buiten de luchtbel was het mistig, in de luchtbel kon je wel wat zien. Af en toe zagen we onze vrienden uit de mist opdoemen, en vervolgens verdwenen ze weer in de mist.
Ondertussen werden Jaap en Madelief wakker. Samen met Jaap maakte ik het ontbijt: yoghurt met cruesli en vers fruit. Lekker!

Michiel gooide de hengel uit. De lijn slepen we achter de boot aan in de hoop dat er een lekker visje bijt! Liefst een tonijntje, maar goed, dat hebben we dus niet voor het kiezen!
De kinderen mochten even op de iPad een spelletje doen, Michiel en ik hielden om de beurt ‘visnettenwacht’. Dat betekende dat een van ons telkens heel goed moest kijken of er op onze koers geen visnetten waren uitgegooid. Aan het eind van zo’n visnet zit dan een staak/stok/boeitje, zodat de visser zijn net makkelijk terugvindt. Maar als je daar overheen vaart, kan deze blijven hangen aan je roer of schroef en dat is niet prettig! Dus hielden we om de beurt de wacht! Als we op zee zeilen, zorgen we trouwens dat we altijd zijn aangelijnd. Dat betekent dat we een soort tuigje of zwemvest aan hebben, met daaraan een soort touw. Het uiteinde van dat touw maken we vast aan de boot. Zo kunnen we nooit van de boot vallen.

Tussen de middag aten we een broodje met sardientjes. Dat vinden we allemaal erg lekker. Vanavond schrijf ik verder!

..........

Nou, we zijn er nog en we zijn dus niet van boord gevallen! Maar wat waren we blij dat we goed vast zaten,..! Want opeens begon het harder te waaien,.. en nog harder, en nog harder. We rolden onze genua weg en zeilden alleen nog op ons grootzeil. Jaap en Madelief bleven binnen, ze hadden amper door dat de zee zo wild werd en de wind zo sterk. Gelukkig maar... Ze zaten in de punt (in hun slaaphut) te spelen met de Lego, terwijl wij buiten nat werden van de golven die tegen onze boot aanbotsten. Michiel stond achter het roer heel geconcentreerd te sturen, ik keek nog steeds uit naar visstaken. We vlogen over het water, soms wel 9 knopen en zelfs een keer 10.8 knopen. Dat is ongeveer 20 km per uur, wat heel snel is voor een zeilboot! De wind wakkerde aan met steeds hardere windvlagen. Soms tikte hij windkracht 9 aan, maar merendeel van de tijd was het windkracht 7/8. De golven kwamen steeds sneller op elkaar en ook steeds hoger,.. Pffff, niet echt een tochtje om vaker mee te maken! Het enige fijne was dat we wisten dat het niet zo lang zou duren, want we waren er bijna, nog zo’n 10 mijl (18 km). En omdat we zo snel gingen, schoot het dus lekker op!
Eindelijk werd de zee wat rustiger en ineens was ook de mist weg! Onder een strakblauwe hemel zagen we Lissabon in de verte, en Cascais op de voorgrond. Prachtig! Wat een opluchting! We waren er!
De kinderen kwamen hun neus ook maar eens naar buiten steken. In het water zagen de grootste kwallen ever zwemmen dus direct een duik in het water zat er niet in,.
Toen eindelijk het anker op de bodem van de baai lag, deden we toch wel even een vreugdedansje en we gingen direct aan de borrel. Dat hadden we wel verdiend! Een klein uurtje na ons kwam de Zouterik aan. Ook helemaal blij dat ze veilig waren aangekomen...

Nadat we weer helemaal waren bijgekomen gingen Jaap, Madelief, Linde (van de Zouterik) en ik nog even aan wal, want we moesten nog iets héél belangrijks doen: een verjaardagstaart voor Jaap kopen want hij was de volgende dag jarig! De taart zetten we veilig in de koelkast stond, aten we een hapje mee op de Zouterik en deelden we onze spannende avonturen van die dag met elkaar…
En toen was de dag voorbij,.. hoewel, we moesten eerst nog éven de Asvo-slinger de mast in hijsen voor het feestje van Jaap,..!

Niet alle dagen zien er zo uit hoor, deze was toevallig wel ongeveer de spannendste van de hele reis vanwege de harde wind en mist,..!

Binnenkort meer nieuws, dan over Jaaps feestje en de Algarve, waar we nu zijn!!

Feest in Combarro!

Er was feest in Combarro. Wat zeg ik, wel 3 feesten vrijwel tegelijkertijd! En wij, wij waren erbij!!

Eindelijk hadden we weer contact met twee Nederlandse boten waar ook kinderen op zaten. Het duurde wel even voordat we eindelijk bij elkaar waren, maarrrr, voor die belangrijke feesten wilden we toch écht wel samen zijn. Dus wij zeilden een stukje terug naar het noorden, en zij wat sneller naar het zuiden.

En toen begonnen de feesten: eerst Noor van de Phi, die 8 jaar werd, en de volgende dag onze Madelief (ze werd eindelijk een tiener!) en ook nog Berber van de Zouterik die 3 werd!! En niets is natuurlijk gezelliger, zeker voor kinderen, om het met veel mensen te vieren met veel taart en cadeaus... De boot was prachtig versierd met o.a. de Asvo-slinger en ballonnen!

Madelief werd dik verwend. Niet alleen wat cadeaus betreft, maar ze werd ook toegezongen door haar klasgenoten van de Trimaran die een filmpje hadden gemaakt (bedankt allemaal!), haar vriendinnen belden en stuurden berichten, foto’s en filmpjes en niet te vergeten alle familieleden lieten van zich horen! Madelief moest af en toe wel een traantje wegpinken, maar ze was helemaal gelukkig!

De hele week daarna zijn we met de Phi en de Zouterik opgetrokken. Samen zijn we naar Islas Cies gegaan, een prachtige eilandengroep voor de Ria de Vigo met prachtig helder (maar vre-se-lijk koud) water, mooie natuur om te wandelen en prachtige vergezichten. ‘s Ochtends hadden de kinderen school en ’s middags werd er volop gespeeld in het water, op het strand en op de boten. Ondanks de ochtendlessen leek het wel vakantie! Bij Islas Cies lag ook nog een ander Nederlands schip en later nog 1, waardoor het wel een Nederlandse enclave leek,.. Het was echt een topweek!

In de stad Vigo zijn we een paar keer geweest. Niet (alleen) omdat we dol op Vigo waren, want het is echt een prachtige stad, maar omdat we tot 2x toe een nieuw onderdeel van ons toilet vanuit Nederland lieten opsturen naar de haven van Vigo. Onze wc liep namelijk tot de rand toe vol met water. Als je niet oplette en je ging gewoon zitten, kreeg je natte billen! Er bleek een rubbertje niet meer goed te werken. Helaas verkochten ze deze niet in Vigo. Dus had Michiel het onderdeel besteld in Nederland en laten opsturen. Helaas, toen we na een week eindelijk weer op de normale pot konden, bleek het niet daar aan te liggen, maar aan een ander rubbertje,.. Weer een week wachten en ondertussen onze behoeften doen op de emmer, of, als het donker was, hangend aan de railing…! Afgelopen week waren we voor de derde keer in Vigo, en toen bleek het pakketje kwijt!! Nu laten we het dus opsturen naar Lissabon en hopen we dat we over een week toch weer eens normaal kunnen toiletteren,..

Afgelopen donderdag zijn we rond middernacht vertrokken vanuit Vigo en kwamen de volgende dag tegen zeven uur ’s avonds aan in Matosinhos, een stadje vlak boven Porto. De Ben NL en de Zouterik liggen er ook. Gisteren met de bemanning van de Zouterik naar Porto gegaan. Ook echt een geweldige stad vonden we… Met de metro er naartoe, de hele stad door gebanjerd, cadeautje voor Jaap gekocht want die is aankomende zondag jarig, terrasje gepakt en weer terug naar de boot..

Zo meteen gaan we eerst even boodschappen doen. Nou ja, even, daar zijn we de hele middag wel mee bezig. Eerst drie kwartier lopen, dan voor 6 dagen boodschappen inslaan en dan eens kijken of we met de taxi terug naar de baai kunnen om alles in ons dinghy Limo te laden en te verschepen naar Karakter….

En dan? Dan is het wachten op wind die over 2 dagen weer voorspeld is en opdat de mist eens wegtrekt, want het is al dagen mistig. De ene keer zie je best ver, de andere keer zie je de andere boten voor anker niet eens! Het plan is om met dagtochten naar Lissabon te gaan. Dat zijn zo’n vier tochten van 35 mijl. En dan zien we wel weer verder. De andere boten hebben meer haast dan wij, want zij vertrekken allemaal nog in november vanuit de Canarische Eilanden naar de Cariben. Daarom slaan ze wat stukken over van de westkust van Portugal om nog wat langer in de Algarve te zijn. Misschien dat wij ook wat sneller daarheen gaan, om nog even met ze op te trekken. We zien het allemaal wel!

Tot de volgende keer maar weer, waar we ook zijn!

Liefs van MaMaMiJa

ps. De foto's komen er ook aan, maar dat is altijd wel een klusje om te doen..