Edam, sweet Edam

Na 12 en een halve maand, 55 weken, 382 dagen, 9100 uur, 6 landen, een kleine 6000 (bijna 11.000 km) zeemijlen met z’n vieren op een ruimte van ongeveer 25 m2 binnen (niet overal stahoogte), een buitenterras van ongeveer 8 m2 met zwembad rondom, brak vorige week vrijdagavond (eindelijk) het moment aan waar we dagen en zelfs stiekem misschien wel al weken af en toe naar uitkeken: onze thuishaven Edam was weer in zicht,…!

Madelief haalde onze scheepstoeter tevoorschijn, Jaap pakte zijn verrekijker en ging op zoek naar wat beweging op de haven. Ja, hij had wat mensen in het vizier. En toen we wat dichterbij kwamen, hoorden we er ook getoeter vandaan komen. Onder zeil voeren we de haven naar binnen en waren redelijk in shock door alle lieve mensen die ons op stonden te wachten. Tjonge, wat waren het er veel! Echt heel veel!! Maar tijd om emotioneel te worden was niet mogelijk, want er moest gezwaaid, geroepen, getoeterd, en weer gezwaaid worden. We mochten op de ereplek voor het havengebouw liggen, waar de havenmeesters de vlaggen hadden opgehangen, onze vrienden allemaal ballonnen en spandoeken. We stapten van boord en kregen allemaal de dikste knuffels! Champagneflessen gingen open, blikjes bier en wijn kwamen uit tassen/boten tevoorschijn er kwamen hapjes voorbij (met heerlijke kaas!) en het werd een fantastische avond, eentje om nooit, echt nooit meer te vergeten…

Jullie allemaal heel erg bedankt voor het meereizen!! :-)

Nog even op vakantie,..!

‘Jongens,.. kom gauw naar buiten, ik zie een walvis!’
Dit zei ik op de tweede dag dat we de Golf van Biskaje overstaken.. Ik stond achter het roer en hoorde ineens vlak naast me een enorm hard geluid als van een geiser die stoom uit de aarde spuit. Ik schrok me wild. Naast me zag ik een ENORME zwarte walvis zwemmen. Ik zag alleen z’n rug, maar dat was al bijna even groot als onze boot. En, althans, dat vind ik zelf, hebben we best een grote boot (13 meter zonder boegspriet, 15 met). Ik had werkelijk waar nog nooit zo’n groot levend iets gezien. En dan kwam deze nieuwsgierige walvis ook nog eens langzaam naar de boot toe zwemmen. Pinocciobeelden kwamen op m’n netvlies, maar ondertussen was het ook zo gaaf om te zien!
Jaap, Madelief en Michiel spoedden zich naar buiten. Michiel keek me verschrikt aan, ging achter het roer staan om, als het nodig was, direct de motor te starten en te vluchten. Madelief vroeg zich toch ernstig af of het beest niet tegen onze boot ging botsen. Jaap vond het allemaal ook wel spannend en ik stond te trillen op m’n benen.
Een paar minuten hebben we mogen ‘genieten’ van het beest, daarna had ze blijkbaar genoeg gezien en dook ze onder water om vervolgens niet meer boven te komen. Tjonge, wat een ervaring was dat zeg! Met name daarna tijdens het nachtzeilen was ik af en toe toch nog wat angstig dat ze nog een keer terug zou komen, misschien wel met haar familie ofzo,.. brr!
Later hebben we opgezocht welke walvis het was: de ‘gewone’ vinvis, het op een na grootste (qua lengte) dier ter wereld! Ze worden maximaal 27 meter en wegen dan zo’n 57.000 kg. Het is een bedreigde diersoort, dus toch wel heel erg bijzonder dat wij er eentje gezien hebben!

Op 9 juli kwamen we aan op Belle-Ile, een Frans eilandje aan de zuidkust van Bretagne. Het was inderdaad een prachtig eiland. En o zo Frans… We voelden ons direct vakantiegangers! Heerlijk om de Franse taal te horen, de Franse prijzen echter vonden we iets minder grappig. Frankrijk is, vergeleken met Spanje en Portugal echt vréselijk duur!
10 dagen hebben we rondgehangen aan de zuidkust van Bretagne en we vonden het prachtig! Mooie ankerplekken, leuke dorpjes, lekker brood en Franse kaasjes, helemaal top!
Daarna zijn we naar de noordkant van Bretagne gezeild, via Ile de Bréhat (schitterend!) richting St. Cast. Want daar zouden we half Edam treffen! Zo leuk om alvast een voorproefje te hebben om wat mensen na een jaar terug te zien!

En nu maken we ons langzaam klaar voor de laatste etappe van onze reis. We hebben nog dik twee weken voordat we weer de haven van Edam binnenvaren. We hebben heel veel zin om weer naar huis te gaan, ondanks dat we (Michiel en ik) er ook wel tegenop zien om het snelle leven weer in te duiken!

Viva España!

Spanje heeft het uiteindelijk gewonnen van Ierland en Frankrijk: de wind had besloten ons naar Spanje te brengen!

Na 7 1/2 dag op de oceaan hebben we zaterdagavond ons anker laten vallen in de baai van A Coruña. Moe maar voldaan en enorm opgetogen hieven we ons glas champagne, keken naar de ondergaande zon en genoten van de stilte om ons heen.

De tocht ging goed. We vertrokken samen met de Gepetho op zaterdagochtend 11 uur. De zon scheen, de wind kwam van opzij en we schoten prima op. Madelief en ik waren wat katterig (de eerste 3 dagen), maar zolang we lagen, ging het goed. Jorrit, Hans en de Gepetho hielden ons op de hoogte van de ontwikkelingen van het weer via de satelliettelefoon. Best lastig om zelf niet het overzicht te hebben, maar we waren dolblij met onze weermannen,..!

De vierde nacht kregen we veel wind over ons heen. Michiel bleef tot 3 uur ‘s nachts de wacht houden (ik durfde niet naar buiten), daarna nam ik het toch maar over. Bakken zeewater vlogen over de kuip, maar ik moet eerlijk bekennen dat het buiten eigenlijk veel minder eng was! Je hoorde buiten minder harde geluiden van een krakende boot, het geklots van het water en de harde knallen van golven tegen de romp dan binnen in de boot. De windvaan hield zich staande, dus we konden ons nog een beetje verschuilen achter de buiskap.

De volgende ochtend werd het weer rustig en de zon ging schijnen, alsof er geen vuiltje in de lucht was geweest. We hoorden toen ook van onze weermannen dat Cork en Brest niet haalbaar zouden zijn en dat we moesten koersen op A Coruña. Heel fijn dat we nu een waypoint hadden, en ACoruña vonden we geweldig, dus geen straf om er weer heen te gaan!

De laatste twee dagen was er weinig wind en voeren we het grootste gedeelte op de motor.

Twintig mijl voor de kust hadden we weer mobiel bereik en konden we iedereen laten weten dat we er bijna waren. En toén,... pruttel, pruttel, pruttel, begaf de motor het! Michiel dook in het motorruim en loste het probleem van vieze diesel en filters op, zodat we een uurtje later weer verder konden motoren!

Als cadeautje zwommen dolfijnen het laatste stukje tot de baai met ons mee...

We zijn er!!

Daar gaan we dan!

Na bijna 3 weken wordt dan eindelijk het wachten beloond,..: we hebben net de trossen losgegooid en zeilen vanaf Horta richting het vaste land van Europa! A Coruña, Brest, Cork, we gaan het meemaken,.. we rekenen op een tocht van ongeveer 10 á 12 dagen..

Als we weer bereik hebben, zullen we het direct even posten!

Liefs van MaMaMiJa

Oja, en mocht je een keer naar de maan of de sterren kijken, denk dan maar even aan ons ?????

Should we stay or should we go,..!

Daar zitten we dan, heerlijk te genieten van de Azoren, het prachtige groen, de aardige mensen, het zonnetje, de gezellige (en goedkope)terrasjes, de rust,..
Rust? Mwah,… dat valt de laatste dagen dan toch weer wat tegen. We willen zo langzamerhand wel weer vertrekken, want Ierland en Schotland wachten nog op ons. Althans, dat is het plan. Maar dan moeten we natuurlijk wel een mooi weerwindow hebben van minimaal 10 dagen. En dát, dat is op dit moment nog niet echt te vinden. Afgelopen dinsdag hadden we de boot helemaal vaarklaar gemaakt, gerechtjes voor 3 dagen waren alweer gekookt, alles opgeruimd, watertanks vol, dieseltanks vol, alle holle ruimtes van de boot vol met eten: klaar dus om de volgende dag te vertrekken. Maar woensdagochtend besloten we toch nog maar even te blijven. Het weer vonden we iets te onzeker. Misschien vrijdag dan. Dus weer de voorbereiding, in iets mindere mate want het meeste was natuurlijk al klaar. Het hele dilemma van vertrekken of blijven maakt ons onrustig, maar hoort er blijkbaar bij. Vrijdag werd ‘m uiteindelijk ook niet, zaterdag wel,.. hoogstwaarschijnlijk! Maar nu is het zaterdagmiddag en we zijn toch niet gegaan. We zouden te veel moeten motoren vanwege te weinig wind en anders te veel hoog aan de wind met te veel wind. Mmm, we blijven nog even. Voor nu staat zondagavond of maandagochtend op het programma, we zullen zien.

Ondertussen heeft de tijd natuurlijk niet stil gestaan. Want we hebben na San Miguel nog heerlijk eiland gehopt: Eerst naar Terceira, samen met onze Deense vrienden van de Vela, terwijl de Karl en de Off course op Sao Miguel achterbleven. Terceira is een heel mooi eiland met werkelijk waar een prachtig hoofdstadje. We hebben er op het eiland een ‘stier aan touw gevecht’ bezocht, een 400 jaar oud traditioneel straatstierengevecht van dit eiland. De stier wordt in bedwang gehouden door een touw aan zijn nek dat wordt vastgehouden door 10 ‘pastores’. Deze begeleiden de stier en zorgen ervoor dat hij een beperkt rengebied heeft. Iedereen die het ‘leuk’ vindt, kan de stier uitdagen en vervolgens wegrennen. Dat lukt echter niet altijd zagen wij vanuit onze veilige kijkplek boven op het dak van een plaatselijk cafeetje. Een jongen werd even flink te grazen genomen door een stier. Tja,..
Verder hebben we er prachtig gewandeld en genoten we van de hoofdstad Angra do Heroismo die op de lijst van Unesco staat, en niet voor niets. Prachtig!

Van daaruit gingen we naar Sao Jorge, waar we in een schattig haventje lagen. En ook daar hebben we genoten van het eiland: gewandeld, een kaasfabriek bezocht en met een auto het eiland rondgereden.

En daarna door naar het eiland Faial. hét zeilerseiland, want de meeste boten die van de Caribbean (terug)zeilen naar Europa doen dit eiland aan. Dat is in deze periode dus het is hier gezellig druk! Onderweg stuitten we nog op een paar walvissen!
We kwamen een paar uurtjes eerder aan in de haven van Horta dan onze (uit Nederland komen zeilen!) vrienden van de Palustris (oftewel Gele Boot) die we tijdens onze eerste reis 11 jaar geleden in de Carieb hadden leren kennen. Zoooo gezellig!
De tijd is voorbij gevlogen, we zijn nu inmiddels een dikke drie weken in Horta en hebben genoten van deze tijd. De kinderen hebben veel gezeild in ons dinghy, hebben ook nog even een knopenexamen gehad (allebei dik geslaagd!), spelen zich de rondte op de kade bij de rotsen met andere kinderen, logeerpartijtjes bij Jelle van de Palustris en Yara en Linde van De Saar, boeken ruilen, wandelen, zwemmen, naar het museum, enz.

Maar nu vinden we het wel tijd om te gaan. Weer verder te ontdekken, weer een stukje dichter bij huis te komen. We gaan het meemaken!!

Liefs van MaMaMiJa

Een nieuwe mijlpaal: De Azoren!!

Donderdagochtend, 18 april, zat ik even te appen met Nina. Ik vertelde dat ik wat zenuwachtig was voor straks, we zouden namelijk vertrekken naar Santa Maria, het dichtstbijzijnde eilandje van de Azoren, 4 dagen varen. Nina schreef dat ze nu naar haar werk ging en of ik met haar wilde ruilen,. Eh,… Nee dank je! Doe toch maar die oversteek dan!

Om 10 uur vertrokken we vanuit Porto Santo, samen met de Vela en de Offcourse. We waren nog niet de haven uit of we zagen nog 3 vertrekkende boten achter ons aan. Dat gaf ons helemaal de zekerheid dat we een goed weervenster hadden uitgekozen. De Libra bleef in Porto Santo achter en Michiel had met Jelle afgesproken dat we elke dag in de ochtend even met de sateliettelefoon contact zouden opnemen om het weer te checken. Heel fijn!

De eerste dag zou wat pittig zijn. Een wat klotsend zeetje met golven van 3 meter recht van voren en zo’n 22 knopen van opzij. Daarna zouden de golven steeds kleiner worden, dus wat relaxter zeilen.
Maar, toen we eenmaal om het eiland heen waren en de ‘open zee’ op gingen, viel het op zich allemaal wel mee. Ja, het klotste wat, af en toe kwam er een golfje over ons heen, maar het was veel minder heftig dan we hadden gedacht. Pfjieuw! Tegen de avond lieten we de windvaan zijn werk doen en hadden we eigenlijk een heel relaxed nachtje. Helemaal omdat het volle maan was en geen wolkje in de lucht! Toen ik dienst had, leek het net of ik lag te zonnebaden in de lichtstralen van de maan. Jammer dat deze niet ook warmte gaf, want het was behoorlijk koud,..! Die nacht zagen we nog het toplicht van de Vela, wat ons het gevoel gaf niet helemaal alleen op die grote oceaan te zijn.

De volgende dag echter had de Vela ons van zich afgeschud, de Offcourse zagen we ook niet meer en de andere 3 scheepjes die tegelijk met ons waren vertrokken waren ook weg. Toch alleen,.. Maar, op de VHF konden we elkaar nog wel bereiken, dus in de ochtend en in de avond hadden we even contact met elkaar, wat wel fijn was.
Die dag was een hele fijne dag, veel zon, fijne wind, en de Karakter gleed heerlijk door de golven. De kinderen waren voornamelijk binnen, luisterden naar luisterverhalen, keken af en toe een filmpje of speelden spelletjes op de ipad. Eindelijk geen gezeur van ouders dat ze niet meer mochten spelen of kijken ;-)

De derde dag liet de zon zich niet meer zien. Maar, aan het eind van de middag liet de Karl zich ineens wel zien! Een klein zeiltje aan de horizon… Zij waren tegelijk met ons vertrokken, alleen zij vanuit Madeira. Via de VHF hadden we ook met hen contact. Gezellig varen zo!

Uiteindelijk kwamen we zondagnacht, begeleid door een groep dolfijnen, om 3 uur plaatselijke tijd preciés tegelijk op Santa Maria aan met de Offcourse, die we vrijwel de hele tocht niet op het water hadden gezien. De Vela was al een paar uurtjes eerder aangekomen.
Wat een heeeerlijk gevoel was het om er te zíjn, op de Azoren!!

Die week hebben we het eiland geëxploreerd. Santa Maria is echt prachtig! Een klein eilandje van 16 x 10 kilometer, met ongeveer 5500 inwoners. Het is er heel erg groen: bossen en weilanden met koeien/paarden/schapen die door lage stenen muurtjes van elkaar gescheiden worden. Vele vogels die hun nestjes in de rotsen hebben gebouwd en vrolijk tetterend rondvliegen.
We hebben twee schitterende wandelingen gemaakt over het eiland, van 12 en 10 kilometer. Berg op, berg af, af en toe best pittig, maar de kinderen gaven geen kick! Bikkels zijn het!
Ook hebben we deelgenomen aan een soepfestival in een dorpje: scholieren die in het laatste jaar van de middelbare school zitten zamelen geld in voor een studiereis naar Engeland of Spanje. We zaten met de locals aan lange tafels en aten bouillon met grote stukken vlees en brood erin. Wijn en limonade werd er als drankje bij geserveerd. Mensen uit het dorp hebben het brood en vlees gedoneerd en de hele dag wordt er gekookt in grote heksenkookpotten op een open vuur. De scholieren regelen verder alles.

Na een week Santa Maria zeilden we door naar het hoofdeiland San Miguel. Ook daar verkennen we het eiland met een gehuurd autootje. De eerste dag gaat Mark van de Offcourse met ons mee, de Vela rijdt achter ons aan naar een van de trekpleisters van dit eiland: Sete Cidades. Hier liggen 2 meren in een krater die gescheiden zijn met een brug. Het ene meer is groen, het andere blauw. Maar helaas, als we er aankomen regent het hard, is het mistig en zien we vrijwel niks,.. Dus we rijden weer door op zoek naar andere, met name wat drogere mooie plekjes. Als we uiteindelijk terug rijden naar de haven breekt de zon door en besluiten we toch nog even naar de meren te rijden. En ja hoor, het is er prachtig! Hoewel we niet echt het kleurverschil van de meren zien,..
De volgende dag rijden we naar de enige theeplantage van Europa, krijgen een rondleiding, mogen proeven en rondneuzen. Daarna maken we een prachtige wandeling naar een waterval, lopen door prachtig natuurgebied en sluiten af met een duik in een warmwaterbron,.. Heerlijk warm, maar de geur was wat minder (rotte eieren ruiken ongeveer hetzelfde).

Nu zitten we alweer op het derde eiland, Terceira (wat toevallig ook ‘Derde’ betekent!). Maar daarover schrijf ik weer een andere keer!

Liefs van MaMaMiJa

Pasen op Porto Santo!

Bij jullie is het dan misschien nog niet zo ver, maar bij ons is het al geweest,.. Pasen!
Hier, op Porto Santo, hadden we met een paar boten bedacht Pasen dit jaar wat eerder dan de rest van de wereld te vieren. Niet zozeer omdat we niet konden wachten met paaseieren te zoeken, maar meer omdat we volgende week hoogstwaarschijnlijk allemaal midden op de Atlantische Oceaan zitten, op weg naar de Azoren.

We waren door de Vela (onze Deense vrienden met aan boord Jesper en Rikke en hun zoons Emil (13), Alfred (11) en Johan (8)) uitgenodigd om met hen en nog een Deense boot Pasen te vieren volgens de Deense traditie. Natuurlijk wilden we dat! Ook de Libra was uitgenodigd.

Het ging als volgt: ’s ochtends gingen we allemaal een hardgekookt ei beschilderen (herkenbaar,..). Dit was echter belangrijk, zodat je je eigen ei later zou herkennen. Nadat iedereen tevreden was met z’n resultaat gingen we naar een mooie zandberg op het strand. Per vier zouden we ons ei naar beneden laten rollen met de bedoeling dat je ei zonder kleerscheuren/botbreuken/schaalbarsten over de finishlijn zou eindigen. Het werd echter al snel veel moeilijker gemaakt, want er werden grote stenen op het wedstrijdparcours gegooid. Sommige eieren spatten tijdens de tocht naar beneden uit elkaar, anderen redden het zonder een barst tot beneden. Als je ei nog een beetje heel was, moest je weer opnieuw rollen, totdat er 1 ei overbleef die nog het meest in tact zou zijn. Spanning heerste, iedereen wilde winnen!

Enfin, uiteindelijk kon er natuurlijk maar 1 de winnaar zijn… En dat was een ei met Karakter… de naam stond er ook op, dus er was ook écht niet vals gespeeld! We hadden de hoofdprijs gewonnen (ik schrijf nu natuurlijk ‘we’, maar het was eigenlijk het ei van Michiel, die de laatste 2 x door Madelief al zigzaggend tussen de stenen obstakels door was gerold)!!

Euforisch liepen we weer terug naar de boot, waar we de steiger gingen ombouwen als buffet. Met de benen in onze nek (het was wat krapjes) zaten we heel gezellig op de steiger te genieten van al het lekkers wat in de ochtend al was gemaakt. De prijs werd uitgereikt en we kregen een prachtig zelfgehaakt kuiken! Later kwam ook de schnaps nog op tafel en we sloten af met heerlijke worteltjestaart,.. Ik weet niet of dat ook bij de traditie hoorde, maar lekker was het wel!

En daarna, oke, dat hoort dan niet bij deze Deense traditie, gingen we met z’n allen weer naar het strand om lekker te bodysurfen, zwemmen en chillen. Een geslaagd Pasen 2019 dus!

Wij wensen jullie allemaal ook héle fijne en zonnige paasdagen, we denken aan jullie als wij op zee zijn, richting de Azoren!

Liefs van MaMaMiJa

P.S. Telkens vergeet ik jullie te bedanken voor al jullie reacties die jullie geven op onze site. Superleuk vinden we dat!

La Graciosa, de parel van de Canarische Eilanden!

Wat een stel bofkonten zijn we toch,..! Dat beseffen we ons toch wel al te goed. Zeker nu we hier op La Graciosa zijn, voor ons de parel van de Canarische Eilanden. We hadden bedacht dat we hier zouden gaan wachten tot er een mooi weervenster komt die ons weer een stuk naar het noorden zal brengen. We hadden al gehoord dat het hier erg mooi was, maar zó mooi, nee, dat hadden we niet voor ogen gehad. Totaal geen straf om hier te wachten op goede wind. Ook niet erg dat, na twee weken wachten er nog steeds geen weervenster is (ook al betekent dat dat we minder lang op andere plekken kunnen zijn,..).

La Graciosa is een eilandje nét ten noorden van Lanzarote. Er staat 1 dorpje op waar ongeveer in totaal 700 mensen wonen. Er zijn geen verharde wegen, er rijden maar een handjevol auto’s, er zijn twee kleine supermarktjes, een stuk of 7 restaurantjes/barretjes, een toeristenwinkeltje, een slagertje (het stinkt er wel een beetje naar bedorven vlees), een bakkertje en een groentewinkeltje. Oja, en een visafslag(je). De haven ligt voor het dorpje, dus zodra we van de steiger komen, staan we in het hartje van het dorp. Elke dag komen er ferry’s aan met toeristen die hier voor een dagje het eiland komen verkennen. Een gezellige drukte heerst er dan in het dorp. En aan het eind van de middag gaan ze allemaal weer terug naar Lanzarote en keert de rust in het dorp weer terug.

In de ochtend hebben we school en doet Michiel nog steeds klusjes aan de boot, in de middag is er tijd voor leuke dingen. We gaan vaak ’s middags naar het strand met de sup, een visnetje en een emmertje. De kinderen vangen visjes en krabbetjes die ze in de emmer of in kleine plasjes op de rotsen gevangen houden, tot we weer naar de boot gaan. Of we maken een wandeling over mooie verlaten stranden. We boffen ook dat Jelle en Natassa van de Libra hier zijn. Met hun hebben we een wandeling van 16 km gemaakt over het eiland en later nog een andere prachtige wandeling. Ook hebben de kinderen weer een filmavond gehad op de Libra, hebben we met hen een middag monopoly gespeeld.. En hebben we gebarbecued. Gezellig dus!

Inmiddels is het alweer bijna 3 weken geleden dat we de trossen losgooiden in ons geliefde Santa Cruz de Tenerife, uitgezwaaid door onze Russische vrienden. Wat een geweldige tijd hebben we daar gehad. We voelden ons er echt thuis en het deed dan ook écht een beetje zeer om er weg te gaan. Toch hadden we ook zin om weer nieuwe dingen te ontdekken, weer verder te gaan. Het plan was om hoog aan de wind naar het zuiden van Lanzarote te varen, maar na een aantal uren zeilen deden we toch maar een knik in de schoot en stevenden we af op zuid Fuerteventura. Voordeel was dat het veel relaxter zeilen was, nadeel dat we dan een aantal dagen extra zouden moeten zeilen.

Van Fuerteventura hebben we verder niet veel gezien. We wilden gewoon door naar de zuidkust van Lanzarote, want daar had je wat mooie ankerplekken. En daarna door naar Arrecife, de hoofdstad van Lanzarote. Daar wilden we ook even liggen, want we hadden gehoord (of gewoon zelf bedacht) dat deze stad vergelijkbaar was met Santa Cruz, maar dan wat kleiner. Dat bleek een enorme domper,.. tjonge, het was echt een troosteloze, armoedige stad vonden we. Wat wel geweldig was (vonden de kinderen), was dat er WiFi was in de haven!

Als verrassing voor de kinderen (en als cadeautje voor onszelf ;-) hadden we een cabrio gehuurd om Lanzarote te verkennen. De kinderen wisten niet wat ze zagen toen Michiel aan kwam rijden in dat ding! Tjonge, wat voel je je een koning in zo’n auto zeg! Ondanks dat het af en toe best wat fris was hielden we dat dak natuurlijk de hele dag open.

Lanzarote was prachtig, maar wel heel erg kaal,.. Een paar heel gezellige dorpjes, een schitterend kraterpark, geweldige uitzichtpunten en allemaal bijzondere werken te bewonderen van dé architect Cezár Manrique. Toch blijft La Palma onze favoriet door het ruige maar zeer groene landschap,..!

En nu? Nu hebben we dan toch misschien een window gezien voor aankomende dinsdag om naar Madeira te zeilen. De Libra zag voor vandaag al een window om naar Madeira te gaan, wij nog niet echt. Vanmiddag gaan we met onze nieuwe Duitse vrienden Silke und Hans van ‘Karl’ zusammen das wetter bekuchen (oder wie saagst du das?!).. Want ook zij gaan via Madeira/Porto Santo naar de Azoren. De spanning begint weer te komen, vertrekken we of niet…

Eén ding is zeker: binnenkort zijn we weer een stukje dichter bij huis!

P.S. Aangezien de WiFi hier op dit eilandje amper werkt, kan het zijn dat ik pas op Madeira de foto’s op de site kan zetten. Ik ga m’n best doen!