‘Jongens,.. kom gauw naar buiten, ik zie een walvis!’
Dit zei ik op de tweede dag dat we de Golf van Biskaje overstaken.. Ik stond achter het roer en hoorde ineens vlak naast me een enorm hard geluid als van een geiser die stoom uit de aarde spuit. Ik schrok me wild. Naast me zag ik een ENORME zwarte walvis zwemmen. Ik zag alleen z’n rug, maar dat was al bijna even groot als onze boot. En, althans, dat vind ik zelf, hebben we best een grote boot (13 meter zonder boegspriet, 15 met). Ik had werkelijk waar nog nooit zo’n groot levend iets gezien. En dan kwam deze nieuwsgierige walvis ook nog eens langzaam naar de boot toe zwemmen. Pinocciobeelden kwamen op m’n netvlies, maar ondertussen was het ook zo gaaf om te zien!
Jaap, Madelief en Michiel spoedden zich naar buiten. Michiel keek me verschrikt aan, ging achter het roer staan om, als het nodig was, direct de motor te starten en te vluchten. Madelief vroeg zich toch ernstig af of het beest niet tegen onze boot ging botsen. Jaap vond het allemaal ook wel spannend en ik stond te trillen op m’n benen.
Een paar minuten hebben we mogen ‘genieten’ van het beest, daarna had ze blijkbaar genoeg gezien en dook ze onder water om vervolgens niet meer boven te komen. Tjonge, wat een ervaring was dat zeg! Met name daarna tijdens het nachtzeilen was ik af en toe toch nog wat angstig dat ze nog een keer terug zou komen, misschien wel met haar familie ofzo,.. brr!
Later hebben we opgezocht welke walvis het was: de ‘gewone’ vinvis, het op een na grootste (qua lengte) dier ter wereld! Ze worden maximaal 27 meter en wegen dan zo’n 57.000 kg. Het is een bedreigde diersoort, dus toch wel heel erg bijzonder dat wij er eentje gezien hebben!

Op 9 juli kwamen we aan op Belle-Ile, een Frans eilandje aan de zuidkust van Bretagne. Het was inderdaad een prachtig eiland. En o zo Frans… We voelden ons direct vakantiegangers! Heerlijk om de Franse taal te horen, de Franse prijzen echter vonden we iets minder grappig. Frankrijk is, vergeleken met Spanje en Portugal echt vréselijk duur!
10 dagen hebben we rondgehangen aan de zuidkust van Bretagne en we vonden het prachtig! Mooie ankerplekken, leuke dorpjes, lekker brood en Franse kaasjes, helemaal top!
Daarna zijn we naar de noordkant van Bretagne gezeild, via Ile de Bréhat (schitterend!) richting St. Cast. Want daar zouden we half Edam treffen! Zo leuk om alvast een voorproefje te hebben om wat mensen na een jaar terug te zien!

En nu maken we ons langzaam klaar voor de laatste etappe van onze reis. We hebben nog dik twee weken voordat we weer de haven van Edam binnenvaren. We hebben heel veel zin om weer naar huis te gaan, ondanks dat we (Michiel en ik) er ook wel tegenop zien om het snelle leven weer in te duiken!