Spanje heeft het uiteindelijk gewonnen van Ierland en Frankrijk: de wind had besloten ons naar Spanje te brengen!

Na 7 1/2 dag op de oceaan hebben we zaterdagavond ons anker laten vallen in de baai van A Coruña. Moe maar voldaan en enorm opgetogen hieven we ons glas champagne, keken naar de ondergaande zon en genoten van de stilte om ons heen.

De tocht ging goed. We vertrokken samen met de Gepetho op zaterdagochtend 11 uur. De zon scheen, de wind kwam van opzij en we schoten prima op. Madelief en ik waren wat katterig (de eerste 3 dagen), maar zolang we lagen, ging het goed. Jorrit, Hans en de Gepetho hielden ons op de hoogte van de ontwikkelingen van het weer via de satelliettelefoon. Best lastig om zelf niet het overzicht te hebben, maar we waren dolblij met onze weermannen,..!

De vierde nacht kregen we veel wind over ons heen. Michiel bleef tot 3 uur ‘s nachts de wacht houden (ik durfde niet naar buiten), daarna nam ik het toch maar over. Bakken zeewater vlogen over de kuip, maar ik moet eerlijk bekennen dat het buiten eigenlijk veel minder eng was! Je hoorde buiten minder harde geluiden van een krakende boot, het geklots van het water en de harde knallen van golven tegen de romp dan binnen in de boot. De windvaan hield zich staande, dus we konden ons nog een beetje verschuilen achter de buiskap.

De volgende ochtend werd het weer rustig en de zon ging schijnen, alsof er geen vuiltje in de lucht was geweest. We hoorden toen ook van onze weermannen dat Cork en Brest niet haalbaar zouden zijn en dat we moesten koersen op A Coruña. Heel fijn dat we nu een waypoint hadden, en ACoruña vonden we geweldig, dus geen straf om er weer heen te gaan!

De laatste twee dagen was er weinig wind en voeren we het grootste gedeelte op de motor.

Twintig mijl voor de kust hadden we weer mobiel bereik en konden we iedereen laten weten dat we er bijna waren. En toén,... pruttel, pruttel, pruttel, begaf de motor het! Michiel dook in het motorruim en loste het probleem van vieze diesel en filters op, zodat we een uurtje later weer verder konden motoren!

Als cadeautje zwommen dolfijnen het laatste stukje tot de baai met ons mee...

We zijn er!!